Il 13 marzo u.s., si è tenuta una serata culturale al Palazzo “Manzioli” di Isola, organizzata dalla Comunità Autogestita della Nazionalità Italiana di Isola in collaborazione con l’Unione Italiana e con il patrocinio del Comune di Isola e del Ministero per la cultura della Repubblica di Slovenia, sul tema “Il Congresso di Vienna (1814-1815)”, a cura dell’amb. Massimo Spinetti con accompagnamento musicale di Denys Masliuk e la voce recitante di Robi Mozetič, in occasione del 200° anniversario del congresso (vedi l’articolo “L’ambasciatore Massimo Spinetti al Manzioli racconta il Congresso di Vienna del 1815” del 14 marzo 2015 sul portale multimediale della comunità italiana di Isola “Il madracchio”, internet: http://www.ilmandracchio.org/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=3032). Senza entrare nel merito del tema, non essendo competente in materia, in questo contesto ritengo importante segnalare alcuni “dati di fatto” che per me sono inaccettabili, poiché disdicevoli. 

Dana 13. veljače 2015. godine, Hrvatski sabor je donio Zakon o izmjenama i dopunama zakona o izborima zastupnika u Hrvatskom saboru, sa 77 glasova “za” (SDP-53, HNS-10, HSU-4, IDS-2 i nacionalne manjine-8), 2 “protiv” (Kajin i Linić) i 3 “suzdržana” (Holy iz Orah-a, Kregar i Rilje iz SDP-a).

IDS je podnio tri amandmana, od kojih dva (na članke 2. i 35. konačnog prijedloga zakona) su se odnosila na provedbu članka 15., stavka 3.,  Ustava, koji glasi: “zakonom se može, pored općega biračkog prava, pripadnicima nacionalnih manjina osigurati posebno pravo da biraju svoje zastupnike u Hrvatski sabor”. Klub zastupnika SDP-a u potpunosti je razumio intenciju amandmana IDS-a i intimno se složio s navedenim prijedlogom ali pozivajući se na Ustavni sud i njegov stav po navedenom pitanju, odnosno sa neuvjerljivim izgovorom glatko je odbio amandmane. Sabor je predstavničko tijelo građana i nositelj zakonodavne vlasti, te stoga stranke koalicijske većine kao politička tijela ipak su trebale iskazati glasovanjem da im je stalo do provedbe članka 15., stavka 3., Ustava pa i pod pretpostavkom da bi Ustavni sud opet mogao ukinuti to pravo; ali na takav bi način stranke dale do znanja da im je do tog prava iskreno stalo i pripadnici nacionalnih manjina kao birači bi to znali cijeniti. No, postupivši kako su postupile stranke koalicijske većine dokazale su suprotno, te se postavlja pitanje zašto, s kojim razlogom im dati povjerenje na predstojećim parlamentarnim izborima kad su već dokazale da nisu voljne potruditi se da svoja politička uvjerenja i svoje vrijednosti idealističkog svjetonazora pretvore u stvarnost?